Het is nog schemerig als ik de deur achter me dicht trek.
Een koude wind komt me tegemoet; de herfst heeft duidelijk zijn intrede gedaan.
Ik trek de kraag van mijn jas iets verder op.
De rust op straat, weerspiegelt de rust die ik van binnen voel.
Ik vertraag mijn pas.
De ochtenddauw en opkomende zon belemmeren mijn zicht, toch voel ik bij elke stap die ik zet meer helderheid in mijn hoofd komen.
Mijn ogen zijn gevuld met tranen. Niet door de kou, maar door de enorme dankbaarheid die ik voel voor de live dag van ….
De liefde die ik gedurende die hele dag zo voelde, is tijdens de nacht nog meer ingedaald.
Samen met dertig vrouwen vormde ik een cirkel.
Vrouwen die ik nog nooit had ontmoet
en waar ik direct een sterke connectie mee voelde.
Of ik ze nou gesproken had of niet.
Geen oordelen, ergernissen of triggers.
Dertig vrouwen,
heel verschillend en toch zo gelijk.
Zie jezelf in de ander.
Door de ander echt te zien, zie je jezelf.
Alle prachtige gaven die je in de ander ziet, zitten in essentie ook in jou.
Door het perspectief te veranderen naar de binnenkant van jezelf in plaats van het beoordelen van de buitenkant van de ander, ontstaat er heel veel liefde.
Liefde voor jezelf en voor de ander.
De vrouwencirkel bevestigde wat ik al zo lang voel: een liefdevollere wereld begint bij jezelf.
Lieve vrouw, laten we elkaar supporten, respecteren, dragen, inspireren en bekrachtigen.
Samen kunnen we het verschil maken!