Een aantal jaren geleden maakte ik voor het eerst een familieopstelling mee.
Alhoewel dit een lang gekoesterde wens van mij was om een keer mee te maken, had ik eerlijk gezegd geen idee wat me te wachten stond.
Alhoewel ik heel blij word van uitdagingen en nieuwe avonturen, was dit voor mij echt uit mijn comfortzone.
Ietwat gespannen, vooral omdat ik één van de weinigen was die voor het eerst een opstelling mee ging maken, maar bovenal nieuwsgierig naar wat de avond zou brengen, nam ik plaats op een stoel in de kring.
De vrouw die de opstelling had aangevraagd, had in haar kindertijd een trauma opgelopen waar ze, nu ze volwassen was, nog elke dag de last van ondervond.
Intuïtief stelde ze haar familie op, door mensen uit de kring een plaats in de ruimte te geven. Op voorhand had niemand informatie ontvangen over haar verleden en familie, maar al snel weer duidelijk dat ze als klein meisje iets heel heftigs had meegemaakt.
Na een tijdje kreeg de vrouw een steen aangereikt, die symbool stond voor haar verleden. Vanaf het moment dat ze de steen vast pakte, begon mijn maag zwaar aan te voelen. Ik kreeg een beklemmend en beladen gevoel en dat voelde helemaal niet prettig.
Dit gevoel hield aan totdat de opstellingleider de vrouw verzocht om een plekje in de ruimte te zoeken waar ze haar steen neer kon leggen. Toen ze zorgvuldig een plekje had gevonden en de steen neer had gelegd, merkte ik direct een enorme verlichting. Ik voelde de ballast letterlijk uit mij stromen. Wat een bevrijdend gevoel! Al snel maakte dit gevoel plaats voor een enorme emotionele ontlading.
Tranen stroomden over mijn wangen. Ook al had ik het gewild, ik kon ze niet tegen houden. Tranen om dat kleine meisje dat zoveel had meegemaakt. Tranen die zo diep weg gestopt waren. Tranen die er eindelijk mochten zijn. Het waren niet mijn eigen tranen, maar van de vrouw die midden in de kring stond.
Al snel voelde ik een arm om me heen. Een vrouw die ik nog nooit eerder ontmoet had, bood mij troost. Ze zei dat het heel normaal is dat ik de pijn van de ander gevoeld had, omdat ik me volledig had opengesteld voor de ander. Doordat het de eerste keer was dat ik een opstelling meemaakte, was ik me er op dat moment nog niet van bewust dat alles zo binnen kon komen. En daar was ik maar wat blij om, want die enorme pijnverlichting die ik had ervaren én het vertrouwen dat het goed zou komen, teruggeven aan de vrouw waarvoor ze bedoeld waren.
Ik hoop van harte dat deze ervaring haar verder heeft geholpen om in het helen van haar niet verwerkte kindstukken en om het een plaats te geven binnen haar eigen familiesysteem.
Wat het mij heeft opgeleverd, is dat ik de enorme kracht van een opstelling heb mogen ervaren.